Birgir Dýrfjörð

Vera kann þegar sauðkindin þreyir þorrann njóti hún minninga um gróna haga,  sól í heiði og svala vindsins. Um það veit ég ekkert, en hitt veit ég, að aldrei getur hún deilt þeim tilfinningum til annarra. 

Beethoven gat ekki látið okkur  skynja hvernig tónarnir ómuðu í huga hans. 

Hann gat þó efnisbundið þá með bleki á blað og skapað listaverk, sem í aldir hafa nært mannsálina og aukið þroska hennar og sköpunarmátt. 

Listaverk hvort sem eru skrifuð orð eða nótur á blað,  litir á fleti eða form í stein,  eru árangur af viðleitni einstaklings að efnisbinda hugsun og tilfinningu. Það heitir sköpun.                               

Það sem mest skilur milli sauðkindarinnar og mannkindarinnar er hæfileikinn að skapa.

Sköpunargáfan er uppspretta allrar menningar og tækniafreka mannkyns.

Strax í bernsku sést að það er í eðli manna að skapa. Snjókallinn með gulrótarnefið.

Blómum skrýddar drullukökur og myndir og textar á blaði, og endalausar breytingar á uppröðun húsgagna og skrautmuna.   Allt eru það afleiðingar þess að efnisbinda hugsanir.

Þannig er listaverk, Það veldur skynjun sem vekur upplifun, sem við köllum list.

Dæmi: Hópur fólks horfir á listaverk og sumir segja; hvaða hryllingur er þetta?

Aðrir segja; mikið er þetta yndislega fallegt.

Þetta segir okkur að list er upplifun þeirra sem skynja, ekki síður en þeirra sem skapa.

Uppeldisfræðingar fullyrða að besta aðferðin  til að þjálfa og þroska sköpunargáfuna, sem skilur milli manns og skepnu,  sé listaiðkun og listaneysla.

Líklega er sköpunargáfan dýrmætasti eiginleiki Íslensku þjóðarinnar. Hámenntaðir hagfræðingar hafa sannað, að víðfræg listaiðkun á Íslandi gefur af sér verðmæti sem mælast í ævintýralegum stærðum, á annað hundruð milljarða. Það jafngildir að selja eitt stykki Íslandsbanka á hverju ári – takk fyrir.  Ríkssjóði munar um margt sem smærra er. 

Listafólk á Íslandi er því sjálfbær gróðavænleg auðlind, sem gáfulegt er að rækta.

Þá er ótalið það sem aldrei verður metið til fjár. Áhrifin af  upplifun listarinnar.  Þau áhrif eru viðvarandi allsherjar heilun.  Þau örva sköpunargáfu og andlega getu íslendinga. 

Vel meinandi ráðherra

Lilja Alfreðsdóttir hefur í mörgu reynst góður ráðherra.  Hún hefur beitt sér fyrir ýmsum tímabærum og farsælum framfaramálum.

Mörg verk hennar minna okkur á, að samvinnustefnan og jafnaðarstefnan eru sitt hvor greinin á einum og sama stofni félagshyggjunnar.

Nú hefur Lilja kynnt áform sín um aukin listamannalaun. Það er góð fjárfesting.

Sumt fólk er þó svo smátt, að það sér ekki út yfir röndina á tíkallinum sem því er snúið á.

Það er samgróið þeirri skaðlegu trú, að aldrei verði bókvitið í askana látið.  Nú hefur það fundið sálufélaga innan Sjálfstæðisflokksins. Þar safnast það í klíkur og hefur áhrif.

Í þessu máli ber að benda á skýr skil milli Sjálfstæðisflokksins og Morgunblaðsins.

Mogginn hefur alla sína tíð fjallað mikið um listir og verið þar dýrmæt fyrirmynd.

                                     Birgir Dýrförð

Ole Bang var apotekari á Sauðárkróki. Við vorum þar saman í framtalsnefnd. Verklagið var þannig að tveir nefndarmenn fóru yfir hvert framtal. Við Bang vorum þar saman við borð og töluðum mikið saman, ekki hvað síst um hagi þeirra einstaklinga, sem við í hvert sinn fjölluðum um. Bang sagði mér þá sögu sem ég vil segja hér. Hún er ljúf mannkostalýsing um Ole Bang. 

Eins og strompur 

Bang var stórreykingarmaður og fastheldinn og sérvitur um tegundir af sígarettum. Á stríðsárunum vandi hann sig á að reykja Amerískar Old Gold sígarettur. Þegar til þess dróg að herinn færi þá hafði hann áhyggjur af, að Tóbakseinkasalan yrði ekki með Old Gold sígarettur. 

Ole Bang var forsjáll maður og sem lyfsali hafði hann veruleg samskipti við herinn og ráðamenn hans. Þau góðu samskipti leiddu til þess, að áður en herinn fór fékk Bang mikinn lager af Old Gold sígarettum, sem hann seldi ekki. Þær fóru í tvær geymslur í kjallaranum í Apoteki Sauðárkróks. 

Nokkru síðar ákvað Bang að lagfæra geymslurnar í kjallaranum. Til þess fékk hann hagleiksmann í plássinu. Ég kalla hann Jonna, hann var grannur og ekki hár í lofti. Honum fylgdi það hvimleiða slúðurorð, að eitt og annað sem fólk hafði tapað fyndist stundum hjá honum. 

Jonni var í margra mánaði að endurgera allan kjallarann. Þá þurfti meðal annars að rífa aðra geymsluna fyrir Old Gold sígaretturnar og dreifa kössunum með kartonunum inn á milli annars varnings þar niðri.

Til að gera þessa sögu stutta er best að segja frá því að Bang fannst að það fækkaði mikið kartonum af sígarettum í kjallaranum. Ekkert sagði hann þó að sinni. Hann tók það ráð að telja kartonin í opnum kassa og gá hvort eitthvað breyttist þegar Jonni færi út. Það gerðist þegar Jonni fór í mat, kaffi og í lok vinnudags. Þegar hér var komið var lagerinn úr fyrri geymslunni nánast búinn. Jonni vissi ekki um hina geymsluna. 

Vanheilög viðskipti 

Þá tók Bang sig til og talaði við Jonna. Efnislega man ég samtalið svona; „Jonni minn“ sagði Bang. „Ég er í dálitlum vandræðum með sígarettur. Ég vil helst reykja Old Gold sígarettur og ég fékk nokkuð af þeim af Ameríska hernum, og það gerðu áreiðanlega margir fleiri en ég. Nú er ég er að verða búinn með Old Gold pakkana mína. Því datt mér í hug Jonni, að maður eins þú sem þekkir svo marga og ferð svo víða getir kannski hjálpað mér að finna einhverja sem ættu og vildu selja mér Old Gold.“ 

Ég vissi ekki hvernig Jonni mundi bregðast við. En ég gleymi ekki hvernig það var. Hann leit til mín pírði augun og hrukkaði ennið, eins og hann væri djúpt hugsi og sagði: Ja þegar þú nefnir það Bang þá detta mér í hug einn jafnvel tveir menn, ég vil nú ekki nefna þá en ég skal skoða málið. Eftir nokkra daga kom hann með tvö karton af Old Gold. Hann sagðist hafa lofað manninum að segja ekki hvar hann hefði fengið tóbakið. Jonni lét í það skína að meira væri til, og annar maður ætti sennilega líka Old Gold. 

Enga löggu 

Löngu eftir að Jonni hafði lokið vinnu í kjallaranum var hann þó að útvega Bang sígarettur. Ég spurði Bang af hverju léstu ekki lögguna sækja tóbakið? Það var ekki hægt Birgir. Þá hefði ég orðið að kæra. Og hvað með það? Hváði ég. Þá hefðu allir í bænum vitað um málið, og það hefði verið svo sártt fyrir börnin hans og konuna, sem eru saklaus. 

Þannig keypti þessi einstaki gæðamaður sína eigin vöru af þjófnum, sem stal henni frá honum. Það gerði hann til þess eins, að hlífa saklausum börnum frá þeim viðvarandi sársauka að allur bærinn vissi, og smjattaði á, að pabbi þeirra væti þjófur. 

Ljúfmennið Óli Bang var engum manni líkur.

Höf. BirgirDýrfjörð, rafvirkjameistari.

„Við erum að drepa dýr í mannsmynd“ sagði Gallant varnarmálaráðherra Ísraels. 

Fréttastjóri Vísis gerði athugasemd við ofanritaða setningu í grein eftir mig frá 23.10.´23. Fréttastjórinn benti á með réttu, að Gallant hafi verið að ræða um Hamas-liða ekki flóttafólk. Túlkun mín væri því röng. Fréttastjórinn taldi því, að greinin stæðist ekki reglur Vísis um skoðanagreinar. Hún yrði því ekki birt. Ég spyr nú, hvort eigin játning um rangtúlkun mína nægi til að greinin standist reglur Vísis, og hún fáist birt. 

Þegar ég rangtúlkaði ummæli Gallant ráðherra Ísraels, um loftárásirnar á flóttafólkið sem þeir höfðu sjálfir skipað að flýja til suðurhluta Gasa, þá ómaði í minni mínu „Heil Hitler, heil Hitler“. 

Þegar Nasistar skipulögðu helför Gyðinga, þóttust þeir vera „að útrýma dýrum í mannsmynd.“  Þegar ríkisstjórn Ísraels endurtekur hugmyndafræði Nasista og gerir loftárásir á troðfullar götur af  varnarlausum konum og börnum, sem eiga sér hvergi skjól, og gefur þá skýringu að hún sé að bjarga þjóð sinni frá Hamas-liðum „dýrum í mannsmynd“, þá verður venjulegt fólk orðvana. Stjórn Ísraels skipaði íbúum í Gasa-gettóinu að bjarga lífi sínu, og fara til suðurhluta gettósins. 

Sjónvarpsstöðvar um allan heim sýndu götur og torg og allar smugur troðfullar af innikróuðum konum og börnum, ásamt „dýrum í mannsmynd“ eins og Hamas heitir hjá harðlínu-Síonistum. Þau voru öll á flótta til suðurs samkvæmt fyrirmælum frá Ísraelska hernum.  Þegar búið var að knýja fólkið í þétta kös, kom flugher Ísraels og sprengdi í tætlur og drap saklaus börn og konur. „Dýrið“ reis í grimmd líkt og þegar Nasistarnir ofsóttu Gyðingana. 

Stigsmunur, eðlismunur?

Það er augljós stigsmunur á drápstækni Þýsku Nasistanna, og ríkisstjórnar Ísralels.  En er eðlismunur á miskunnarleysi harðlínu-Síonistanna í Ísrael, og Nasistastjórn Hitlers? Satanísk og óþörf dráp flughers Ísraels á innikróuðum og varnarlausum konum og börnum, sem hvergi áttu skjól, hafa nú þegar vakið heift og hatur, og refsiþörf gegn saklausri þjóð Gyðinga. Það Gyðingahatur verður arfur ríkisstjórnar harðlínu-Síonistanna til þjóðar sinnar. 

Gyðingar vilja lýðræði og réttarríki.

Við skulum ekki gleyma því, að Ísrael er eina alvöru lýðræðisríkið í Mið-Austurlöndum, og Gyðingar þrá og vilja búa við lýðræði í friði, frelsi, og öryggi eins og aðrar þjóðir. Við skulum líka muna það vel nú, að á nýliðnu sumri þustu tugir þúsunda Gyðinga, aftur og aftur út á götur og torg, að verja lýðræði og dómstóla, að verja réttarríkið, gegn aðför ríkisstjórnar harðlínu- Síonistanna, sem nú stjórna Ísrael. Þau mótmæli sýndu andúð almennings á stjórn harðlínu-Síonistanna. Stjórn þeirra var þá orðin ein á báti, og komin í þrot. Hún gat ekki sameinað þjóðina að baki sér. En þá gerðust óvæntir atburðir. 

Atburðir sem öllu breyttu.

Öllum að óvörum rigndi eldflaugum með þungum og öflugum sprengjum yfir íbúa Ísraels. Hvernig komust þúsundir eldflauga til Gasa fram hjá öflugustu landamæragæslu í heimi? Og það sem meira var. Af hverju steinsváfu þrautþjálfaðar gæslusveitir landamæra Ísraels og Gasa? Það tók þær þrjá tíma að vakna eftir að morðsveitir Hamas ruddust inn í landið og náðu að komast í nálæg þorp til að myrða saklaust fólk, konur og börn, og komast svo til baka með marga gísla. Þau hryllilegur glæpaverk urðu til þess að Netanjahú gat um sinn sameinað þjóðina að baki sér. Hamas-liðar greiddu því götuna að lokalausn hans. Að Ísrael verði eitt land ein þjóð. 

Sameinuðu þjóðirnar og Ísrael.

Meirihluti Ísraela hafa margsannað, að þeir vilja vera lýðræðis og réttarríki. Því á að leysa úr deilu þessara tveggja þjóða á vettvangi gagnkvæmnar virðingar og tillitsemi til ólíkra sjónarmiða. Sá vettvangur á að vera Sameinuðu þjóðirnar: Þegar Ísraelar sóttu um aðild að Sameinuðu þjóðunum árið 1949 lögðu þeir fram þau rök, „að niðurstaða í landamæradeilum þeirra við Palestínumenn ætti ekki að vera skilyrði fyrir fullri aðild þeirra að Sameinuðu þjóðunum.“ Þær deilur á að leysa við samnigaborð, með leiðsögn Sameinuðu þjóðanna. Sögðu þeir þá. Ísraelar færðu sjálfir fram þessi rök fyrir umsókn sinni. Þau rök eru enn jafn rétt og sönn, og þá. Með þessum rökum Ísraelsmanna sjálfra ættu Sameinuðu þjóðirnar, að taka Palestínu inn í þjóðabandalag sitt, og flytja þannig deilur þessara þjóða á öflugan og áhrifamikinn vettvang alþjóðasamfélags þjóðanna. Fyrsta skrefið yrði þá að vera vopnahlé. 

Næsta skrefið mætti vera, að Ísrael og önnur ríki taki Alþingi Íslendinga sér til fyrirmyndar, og viðurkenni Palestínu sem fullvalda og sjálfstætt ríki með sama rétti og önnur þjóðríki. 

Skrifað 23.okt. 2023. Birgir Dýrfjörð, rafvirki. 

Ritstjórn Vísir.is neitaði að birta ofanritaða grein.

Ég bið fólk að deila grein minni til þeirra, sem það álítur að hún eigi erindi við.