"Sjálfhatandi gyðingar“

  (Þessi grein styðst víða við bókina ÍSLANDSSTRÆTI Í JERÚSALEM eftir Hjálmtý Heiðdal. Þegar vísað er í blaðsíðutal í greininni þá á það við um bók Hjálmtýs. Hún fæst í bókabúðum.) 

Þriðja júní 2024 birtist í Morgunblaðinu grein undir yfirskriftinni „Stuðningur við Hamas-hryðjuverkasamtökin“. Höfundur er hæstaréttarlögmaður. Ég hvet alla að lesa greinina, mér finnst hún vera dæmi um samviskuslappan mann, sem er rótfastur í áráttu rangtúlkana og meinbægni.  

Ég þekki þó ekki manninn af öðru en skrifum hans, sem einkennast mjög af vörnum á voðaverkum gyðinga og hópdrápum þeirra á varnarlausu fólki á Gasa. 

Refsa öllum fyrir afbrot fárra

Þegar lögmaðurinn skrifaði um átökin á Gasa notaði hann nöfnin „gyðingar og arabar“. 

Þegar ég hef skrifað um Gasa hef ég notað nöfnin „harðlínustjórn síonista“ og „palestínubúar“. 

Það er vegna þess að ég trúi, að mikill hluti gyðinga sé andvígur verkum harðlínustjórnarinnar. 

Mér finnst ekki rétt að gera heila þjóð ábyrga fyrir hrottaverkum samtaka innan hennar eins og síonistar gera þegar þeir kasta sprengjum í mannhaf í von um að drepa þar einhverja Hamasliða. 

Ég mun þó nota hér nöfnin „gyðingar og arabar“ á deiluaðilum eins og lögmaðurinn gerir.  

Balfour-yfirlýsingin

Palestínudeilan spratt ekki úr tómarúmi. Hún á sér langan aðdraganda. Fyrst ber þar að nefna Balfour-yfirlýsinguna, í henni er mótað upphaf Palestínudeilunnar. *bls. 33 

Síðar ákváðu sigurþjóðirnar í heimsstyrjöldinni að stofna þjóðarheimili fyrir gyðinga. Til þess völdu þær land Palestínsku þjóðarinnar og buðu það til afnota fyrir gyðinga heimsins eftir þörfum þeirra. 

• Einn íslenskur stjórnmálamaður (Benedikt Gröndal) talaði gegn þessu og sagði málið viðurstyggilegt. *bls. 147
• Íslenskur lögfræðingur Dr. Björn þórðarson, fyrsti forsætisráðherra Íslenska lýðveldisins skrifaði um málið eftirfarandi klausu: „flokki útlendinga var boðið upp á að setjast að í landinu, og heimaþjóðinni var það alveg um megn að spyrna hér á móti broddunum. Hin sigrandi stórveldi heimsins höfðu gert samþykkt um, að þetta land skyldi notað handa öðrum eftir þörfum.“ bls.147 

Af hálfu sameinuðu þjóðanna voru afnot gyðinga af landinu algjörlega bundin því skilyrði „að ekkert verði þar aðhafst sem verða má til ógagns borgaralegum og trúarlegum réttindum þeirra samfélaga í Palestínu, sem ekki eru gyðingleg, eða réttindum og pólitískri aðstöðu, sem gyðingar njóta í nokkru öðru landi.“ 

Gyðingar tóku landið og sviku svo öll skilyrðin. þann 9. apríl 1948 réðust hryðjuverkasveitir þeirra, Lehi  og Irgun  og sveitir úr helsta liðsafla síonista,  Haganah inn í þorpið Deir Yassin nærri Jerúsalem og myrtu þar um 115 þorpsbúa.  Þannig byrjuðu gyðingar morðæðin í Ísrael.

„Fyrsta stríð Ísraels og Araba" 

Hersveitir Haganah notuðu síðan þessi fjöldamorð til hótana, og dreifðu þeim skilaboðum til arabískra þorpa, að þeirra myndu bíða sömu örlög ef íbúar þeirra hefðu sig ekki strax á brott.  

Hótanir Haganah leiddu til þess að um 50.000 Palestínumenn flúðu frá heimilum sínum. 

Til að árétta hótanir sínar boðuðu yfirvöld gyðinga, að 530 þorp skyldu jöfnuð við jörðu. *bls. 161 

Með morðum og eitrun vatnsbóla o.fl. tókst gyðingum að hrekja 700 þúsund araba á flótta til Gasa. 

Ísraelskur sagnfræðingur lýsti því yfir að Gyðingaríkið hefði aldrei verið stofnað án þess að hrekja Palestínubúa á flótta frá landi sínu. *bls. 167 

„Sjálfhatandi gyðingar“. *bls.142 , bls.179

Hajo Meyer, var einn þeirra gyðinga sem lifði af dvöl í útrýmingarbúðum Hitlers. Meyer fór víða um heim, og hélt fyrirlestra, þar líkti hann framferði Ísraelshers gegn Palestínumönnum við framferði nasista gegn gyðingum. Síonistar sökuðu Meyer um að vera sjálfhatandi gyðingur. 

Dr. Ofer Cassiff, prófessor í stjórnmálafræði við Hebreska háskólann í Jerúsalem sagði að lagasetning Ísraelska þingsins árið 2017 þegar 4000 heimili landtökumanna á Vesturbakkanum voru lýst lögleg, hafi verið skýlaust brot á alþjóðalögum. bls.181 

Dr.Ofer sagði þetta vera það sama og nasistar gerðu þegar þeir yfirtóku heimili gyðinga í Þýskalandi á sínum tíma, hentu gyðingum út og fluttu aría inn á heimilin. bls.181 

Dr. Ofer sagði líka í fyrirlestri í Háskólanum í Jerúsalem, að „Þeir sem neita að sjá hversu atburðir í Ísrael líktust atburðum í Þýskalandi Hitlers þeir eigi við vandamál að stríða og verða ábyrgir fyrir mögulegri þróun ríkisins. 

„Það ætti að drepa palestínskar mæður“  *bls.181

Dr. Ofer lýsti Ayl Shakled, dómsmálaráðherra í stjórn Netanyahus, sem „Nýnasískum skíthæl.“ 

Dómsmálaráðherrann er þekkt fyrir ummæli sín um að það ætti að drepa palestínskar mæður svo að þær fæddu ekki fleiri hryðuverkamenn. Bls.181 

Dr. Ofer fékk sömu afgreiðslu og Hajo Meyer. Hann var sagður „sjálfhatandi gyðingur“. bls.181 

Lokalausnin

Davíð Ben Gurion, forseti þjóðarráðs Ísrael, skrifaði 18. júlí 1948  „Við verðum að gera allt sem í okkar valdi stendur til að tryggja að Palestínumönnum takist aldrei að snúa aftur.“ *bls.161 

Annar leiðtogi sagði; „Þess vegna verðum við að vera reiðubúnir að reka arabísku ættbálkana burt með sverðinu, eins og forfeður okkar gerðu, eða búa við fjölmenna hópa framandi íbúa, flestir þeirra múslímar sem munu fyrirlíta okkur um ókomnar aldir.“ bls.158 

Þarna var boðuð útrýming arabískra ættbáka í Ísrael. Sú útrýming stendur nú yfir með þjóðarmorðinu í Palestinu.  Þau sem réttlæta þann glæp verða þá meðvirk honum. 

Útrýming gyðinga var „lokalausn“ Hitlers. Síonistar þurfa því ekki langt að leita að fyrirmynd. 

Frásagnir í þessari grein minni sanna, að það var rétt þegar framkvæmndastjóri Sameinuðu þjóðanna sagði, „að árás Hamas 7.oktober  „spratt ekki  af engu.“ Þó þau orð séu rétt þá er samt ekkert til sem réttlætir þá árás og þann hrylling og þá svívirðu, sem þar var viðhöfð af aröbum. 

Ofbeldi síonista í 70 ár gegn fumbyggjum Palestínu má ekki vera réttlæting glæpaverka Hamas, þó það ofbeldi sé vel skiljanleg skýring árása. 

Aðgát skal höfð

Þrátt fyrir þessa frásögn, sem er aðeins örlítið brot af viðvarandi daglegri niðurlægingu, kúgun og ofbeldi, sem Palestínska þjóðin hefur orðið að þola í 70 ár, af hálfu gyðinga, sem rændu hana landi sínu, lífsviðurværi og frelsi, þá er samt nauðsynlegt að við, sem erum vitni að þessum djöfulskap gætum þess vel, að leggja ekki fæð á alla gyðinga, stærsti hluti þeirra hefur ekkert með svívirðu síonista að gera, ekki frekar en rússneska þjóðin með verk Pútíns eða þýska þjóðin Hitlers.

Af hverju kýs ég ekki Katrínu Jakobs?

Meðal vina minna er dálæti mitt á Katrínu Jakobsdóttur vel þekkt. 

Ég hef ævinlega gengið undir högg fyrir hana þegar fólk hefur rakkað niður persónu hennar.

Þó er langt frá því að ég hafi verið eða sé samþykkur pólitískum ákvörðunum hennar.

Sem sagt, mér finnst Katrín Jakobsdóttir frábær persóna, - af hverju kýs ég hana þá ekki?

Góða skýringu á því má finna í þekktum spakmælum. „Segðu mér hverjir vinir þínir eru, og ég skal segja þér hver þú ert, og líka „Hver dregur dám af sínum sessunauti.“

Katrín er vissulega sterkur frambjóðandi, en ekki nógu sterk tel ég til að sleppa óskemmd frá þeirri vanhelgu sambúð, sem hún valdi sér við mykju-dreifarana, sem valsa að vild sinni og ausa úr sér á verndarsvæði Moggans. Blaðinu til skammar og ærlegum lesendum þess til ama.

Með þeirri sambúð varð hún að mínu viti vanhæf sem forseti Íslendinga. Það er hennar ógæfa.

Hennar bíða líklega sömu örlög og skjaldbökunnar sem ferjaði sporðdrekann á bakinu.

Dýrmæt þekking Baldurs

Sem betur fer fyrir okkur kjósendur þá er fleira gott fólk í boði en Katrín Jakobsdóttir.

Sá frambjóðandi sem mér þykir vænlegastur er Baldur Þórhallsson.

Í mín eyru er Baldri lýst þannig af þeim sem þekkja vel til hans, að hann sé drenglundaður og umhyggjusamur einstaklingur, afar vel greindur og með sérþekkingu, sem hentar vel forseta.

Hann er sérmenntaður um stöðu smáríkja í heiminum. Leiðtogar smáríkja gætu því, ef þannig ber til, leitað í smiðju forseta Íslands eftir þekkingu, og hollráðum um hagsmuni smáríkja.

Samkynhneigð

Allt eru þetta góðir kostir sem Baldur býr yfir. Þá er ótalinn sá þáttur í hans fari sem snertir fjölda fólks um allan heim.

Sá þáttur varðar miklu fyrir fjölskyldur og fólk ,sem er niðurlægt, ofsótt og smánað og limlest, fyrir það eitt að vera samkynhneigt.

Allt það fólk, - hvar sem er í veröldinni, - mun finna styrk og fyrirmynd í Baldri þórhallssyni.

Það getur þá sagt með stolti; forseti Íslands er líka samkynhneigður.

Kosning Baldurs Þórhallssonar mun vekja mikla athygli. Hún segir við heiminn:

Svona eru Íslendingar þeir virða friðhelgi og rétt allra til einkalífs, eins og stjórnarskrá þeirra boðar.

Kosning hans eikur umburðarlyndi og styrkir stöðu jaðarsettra einstaklinga.

Sú staðreynd ein og sér verður mér, og vonandi fleiri kjósendum, kærkomið tækifæri til að leggja ofsóttu fólki lið með þeim hætti, að kjósa Baldur sem forseta Íslands.

Þannig geta Íslendingar orðið fyrirmynd um réttsýni og mannvirðingu og kærleika.

Sauðkindin - listir og Mogginn

Vera kann þegar sauðkindin þreyir þorrann njóti hún minninga um gróna haga,  sól í heiði og svala vindsins. Um það veit ég ekkert, en hitt veit ég, að aldrei getur hún deilt þeim tilfinningum til annarra. 

Beethoven gat ekki látið okkur  skynja hvernig tónarnir ómuðu í huga hans. 

Hann gat þó efnisbundið þá með bleki á blað og skapað listaverk, sem í aldir hafa nært mannsálina og aukið þroska hennar og sköpunarmátt. 

Listaverk hvort sem eru skrifuð orð eða nótur á blað,  litir á fleti eða form í stein,  eru árangur af viðleitni einstaklings að efnisbinda hugsun og tilfinningu. Það heitir sköpun.                               

Það sem mest skilur milli sauðkindarinnar og mannkindarinnar er hæfileikinn að skapa.

Sköpunargáfan er uppspretta allrar menningar og tækniafreka mannkyns.

Strax í bernsku sést að það er í eðli manna að skapa. Snjókallinn með gulrótarnefið.

Blómum skrýddar drullukökur og myndir og textar á blaði, og endalausar breytingar á uppröðun húsgagna og skrautmuna.   Allt eru það afleiðingar þess að efnisbinda hugsanir.

Þannig er listaverk, Það veldur skynjun sem vekur upplifun, sem við köllum list.

Dæmi: Hópur fólks horfir á listaverk og sumir segja; hvaða hryllingur er þetta?

Aðrir segja; mikið er þetta yndislega fallegt.

Þetta segir okkur að list er upplifun þeirra sem skynja, ekki síður en þeirra sem skapa.

Uppeldisfræðingar fullyrða að besta aðferðin  til að þjálfa og þroska sköpunargáfuna, sem skilur milli manns og skepnu,  sé listaiðkun og listaneysla.

Líklega er sköpunargáfan dýrmætasti eiginleiki Íslensku þjóðarinnar. Hámenntaðir hagfræðingar hafa sannað, að víðfræg listaiðkun á Íslandi gefur af sér verðmæti sem mælast í ævintýralegum stærðum, á annað hundruð milljarða. Það jafngildir að selja eitt stykki Íslandsbanka á hverju ári – takk fyrir.  Ríkssjóði munar um margt sem smærra er. 

Listafólk á Íslandi er því sjálfbær gróðavænleg auðlind, sem gáfulegt er að rækta.

Þá er ótalið það sem aldrei verður metið til fjár. Áhrifin af  upplifun listarinnar.  Þau áhrif eru viðvarandi allsherjar heilun.  Þau örva sköpunargáfu og andlega getu íslendinga. 

Vel meinandi ráðherra

Lilja Alfreðsdóttir hefur í mörgu reynst góður ráðherra.  Hún hefur beitt sér fyrir ýmsum tímabærum og farsælum framfaramálum.

Mörg verk hennar minna okkur á, að samvinnustefnan og jafnaðarstefnan eru sitt hvor greinin á einum og sama stofni félagshyggjunnar.

Nú hefur Lilja kynnt áform sín um aukin listamannalaun. Það er góð fjárfesting.

Sumt fólk er þó svo smátt, að það sér ekki út yfir röndina á tíkallinum sem því er snúið á.

Það er samgróið þeirri skaðlegu trú, að aldrei verði bókvitið í askana látið.  Nú hefur það fundið sálufélaga innan Sjálfstæðisflokksins. Þar safnast það í klíkur og hefur áhrif.

Í þessu máli ber að benda á skýr skil milli Sjálfstæðisflokksins og Morgunblaðsins.

Mogginn hefur alla sína tíð fjallað mikið um listir og verið þar dýrmæt fyrirmynd.

                                     Birgir Dýrförð

"Guð minn góður þetta er alvöru hestur“

Einu sinni fyrir langa löngu á sunnudegi gerðist ævintýri í litlum bæ á landsbyggðinni. Fólk sem var að ganga eftir helstu götunni í bænum, varð vitni að undarlegum atburði. 

Stórt hús var við götuna við hliðina á kirkjunni. Stóra húsið var úr timbri og stóð á steyptum kjallara. Fyrir miðju húsinu voru miklar og breiðar tröppur sem lágu upp á timburpall með handriði, og tvíbreiðum dyr.  Öll var smíðin úr þykkum öflugum plönkum. 

Þó hestaeign væri algeng í plássinu, kom það samt fólki á götunni afar spánkst fyrir sjónir, að sjá fullorðinn mann vera að bisa við að fá hest með múl til að ganga upp tröppurnar, og það sem meira var honum tókst það og hurfu þá báðir hestur og maður inní húsið. 

Bæjarbúum var kennt að sýna þessu húsi sérstaka tillitsemi í allri umgengni. Það helgaðist af því, að húsið var sjúkrahús bæjarbúa og alls héraðsins. Fólk horfði því í mikilli undrun á tiltækið og spáði í hvaða helvítis hálfviti þetta væri. 

Undrunin varð þó meiri, og jafnvel óttablandin þegar fólkið áttaði sig á því, að „helvítis hálfvitinn“ var enginn annar en héraðslæknir þess. Það var vissulega kvíðvænlegt ef læknirinn sjálfur væri að tjúllast eða verða algalin. 

Allt skýrðist þetta þó síðar. Þarna var á ferðinni Friðrik Friðriksson héraðslæknir. Hann var þekktur að því að binda ekki bagga sína sömu hnútum og aðrir. Hann gat stundum verið stríður í viðmóti og svörum, en þegar þess þurfti var hann afar nærgætin, hlýr og natinn við sjúklinga. 

Á þessum tíma lá á spítalanum roskinn Skagfirðingur með fjarlæg fjölskyldutengsl. Ljóst var að þar yrði hans síðasta vist. Friðrik sat og ræddi oft og tíðum við þann mann. Báðir voru þeir hestamenn, og tal þeirra því oft um hesta. Þá kom fram að Skagfirðingurinn harmaði að eiga þess ekki kost, að strjúka hesti og kveðja og þakka besta yndisgjafanum í lífi sínu, - það yrði gaman. 

Hinsta óskin 

Og það var einmitt það sem var að gerast, Friðrik var að uppfylla síðustu ósk Skagfirðings, að strjúka hesti og finna mjúkan flipa taka brauð úr lófa sér. 

Í síðari veru minni á Sauðárkróki kynntist ég Friðriki ágætlega. Fyrst þegar við sátum saman í Bygginganefnd og enn betur eftir að ég varð rafvirki Sjúkrahúss Skagafjarðar. Ég spurði hann um söguna af hestinum, og hvort sjúklingurinn hefði ekki orðið hissa. Hann varð mjög glaður en lítið hissa, hann vissi vel hvað hægt er þegar hestur treystir manni. 

Stúlka sem Friðrik bað að fara í eldhúsið og biðja um rúgbrauð, hún varð mjög hissa. Guð minn góður ert þetta í alvörunni þú?  Þegar ég sá þig koma með hestinn eftir ganginum kleip ég mig fast í handlegginn ég hélt mig væri að dreyma, Guð minn góður þetta er alvöru hestur. Svo rauk hún í eldhúsið og kallaði hátt mig vantar rúgbrauð, mig vantar rúgbrauð, ráðskonan spurði hvað er að þér manneskja. Hann Friðrik læknir sendi mig eftir rúgbrauði, hann ætlar að gefa það hesti sem er frammi á gangi.  Ráðskonan hvesti sig, hvers konar bull er þetta. Ég get svo Guðs svarið, að hann Friðrik var með hest sem hann fór með inn á stofu tvö, þeir eru þar báðir núna. Jesús minn. 

Ráðskonan tók nú málið í sínar hendur og fór sjálf með rúgbrauð á stofu tvö. Þar sat yfirlæknirinn brosandi í stól við höfðagafl rúmsins, og gamli Skagfirðingurinn klóraði báðum höndum um höfuð hestsins, og ljómaði alsæll. 

Í gamla daga þótti þetta falleg saga. Í dag yrði allt vitlaust yfir svona atviki. Lækninum vísað tímabundið úr starfi. Heimagerðir þjóðfélagsverkfræðingar, sem hafa klárað alla villukvóta sína myndu fylla vefsíður, og vera kallaðir í Kastljós og Silfrið og MAST fengi aukafjárveitingu. 

Köttur úti í mýri / setti upp á sér stýri / úti er ævintýri. 

Birgir Dýrfjörð, rafvirkjameistari.

Apotekarinn og þjófurinn

Ole Bang var apotekari á Sauðárkróki. Við vorum þar saman í framtalsnefnd. Verklagið var þannig að tveir nefndarmenn fóru yfir hvert framtal. Við Bang vorum þar saman við borð og töluðum mikið saman, ekki hvað síst um hagi þeirra einstaklinga, sem við í hvert sinn fjölluðum um. Bang sagði mér þá sögu sem ég vil segja hér. Hún er ljúf mannkostalýsing um Ole Bang. 

Eins og strompur 

Bang var stórreykingarmaður og fastheldinn og sérvitur um tegundir af sígarettum. Á stríðsárunum vandi hann sig á að reykja Amerískar Old Gold sígarettur. Þegar til þess dróg að herinn færi þá hafði hann áhyggjur af, að Tóbakseinkasalan yrði ekki með Old Gold sígarettur. 

Ole Bang var forsjáll maður og sem lyfsali hafði hann veruleg samskipti við herinn og ráðamenn hans. Þau góðu samskipti leiddu til þess, að áður en herinn fór fékk Bang mikinn lager af Old Gold sígarettum, sem hann seldi ekki. Þær fóru í tvær geymslur í kjallaranum í Apoteki Sauðárkróks. 

Nokkru síðar ákvað Bang að lagfæra geymslurnar í kjallaranum. Til þess fékk hann hagleiksmann í plássinu. Ég kalla hann Jonna, hann var grannur og ekki hár í lofti. Honum fylgdi það hvimleiða slúðurorð, að eitt og annað sem fólk hafði tapað fyndist stundum hjá honum. 

Jonni var í margra mánaði að endurgera allan kjallarann. Þá þurfti meðal annars að rífa aðra geymsluna fyrir Old Gold sígaretturnar og dreifa kössunum með kartonunum inn á milli annars varnings þar niðri.

Til að gera þessa sögu stutta er best að segja frá því að Bang fannst að það fækkaði mikið kartonum af sígarettum í kjallaranum. Ekkert sagði hann þó að sinni. Hann tók það ráð að telja kartonin í opnum kassa og gá hvort eitthvað breyttist þegar Jonni færi út. Það gerðist þegar Jonni fór í mat, kaffi og í lok vinnudags. Þegar hér var komið var lagerinn úr fyrri geymslunni nánast búinn. Jonni vissi ekki um hina geymsluna. 

Vanheilög viðskipti 

Þá tók Bang sig til og talaði við Jonna. Efnislega man ég samtalið svona; „Jonni minn“ sagði Bang. „Ég er í dálitlum vandræðum með sígarettur. Ég vil helst reykja Old Gold sígarettur og ég fékk nokkuð af þeim af Ameríska hernum, og það gerðu áreiðanlega margir fleiri en ég. Nú er ég er að verða búinn með Old Gold pakkana mína. Því datt mér í hug Jonni, að maður eins þú sem þekkir svo marga og ferð svo víða getir kannski hjálpað mér að finna einhverja sem ættu og vildu selja mér Old Gold.“ 

Ég vissi ekki hvernig Jonni mundi bregðast við. En ég gleymi ekki hvernig það var. Hann leit til mín pírði augun og hrukkaði ennið, eins og hann væri djúpt hugsi og sagði: Ja þegar þú nefnir það Bang þá detta mér í hug einn jafnvel tveir menn, ég vil nú ekki nefna þá en ég skal skoða málið. Eftir nokkra daga kom hann með tvö karton af Old Gold. Hann sagðist hafa lofað manninum að segja ekki hvar hann hefði fengið tóbakið. Jonni lét í það skína að meira væri til, og annar maður ætti sennilega líka Old Gold. 

Enga löggu 

Löngu eftir að Jonni hafði lokið vinnu í kjallaranum var hann þó að útvega Bang sígarettur. Ég spurði Bang af hverju léstu ekki lögguna sækja tóbakið? Það var ekki hægt Birgir. Þá hefði ég orðið að kæra. Og hvað með það? Hváði ég. Þá hefðu allir í bænum vitað um málið, og það hefði verið svo sártt fyrir börnin hans og konuna, sem eru saklaus. 

Þannig keypti þessi einstaki gæðamaður sína eigin vöru af þjófnum, sem stal henni frá honum. Það gerði hann til þess eins, að hlífa saklausum börnum frá þeim viðvarandi sársauka að allur bærinn vissi, og smjattaði á, að pabbi þeirra væti þjófur. 

Ljúfmennið Óli Bang var engum manni líkur.

Höf. BirgirDýrfjörð, rafvirkjameistari.

Skagfirðingur skýr og hreinn skáld og listamaður

Það var haustmorgun á þeim árum er Kristján Eldjárn bjó á Bessastöðum, og Viðreisnarstjórnin sat að völdum, að ég var staddur á stéttinni hjá Fiskiðjunni á Sauðarkróki ásamt Sigurði Stefánssyni, jafnaðarmanni og hjartalagskrata.

Sigurður var skarpgreindur og mikill húmoristi en aldrei illkvittinn.

Hann sagði mér þarna á stéttinni að til hans hefði komið í gærkveldi að gista, vinur hans og æskufélagi, Mangi á Vöglum.

Magnús á Vöglum var skáldbóndi og fágætur kjörviður í drumbaskógi meðalmennskunnar.  Hann hafði dálæti á Sjálfstæðisflokknum og á sérstökum tímamótum flutti hann foringjum flokksins dýrar drápur, að fornum hætti.

Lögg á pela

  “Ég átti,”  sagði Sigurður,  „lögg í koníaksspela sem við kláruðum félagarnir. Upp úr klukkan 10 sagði Mangi: Jæja vinskapur nú þarf ég að fara að hátta og ræða við drottinn.“

 Magnús var þekktur að þeim sið sínum að bæna sig upphátt og upplýsa Drottinn um ýmsar sorgir og álitamál í dagsins önn.  Bar þá margt á góma, sér í lagi ef hann var aðeins hreifur af víni. 

Veggir í húsi Sigurðar voru trégrind klædd með panel og því vel hljóðbært milli herbergja. Að auki lá Magnúsi oftast hátt rómur.

Skrafað við Alföður

Hann ræddi nú mörg vandamál samtímans við drottinn og heyrðist það vel um húsið. 

Eftir margar bænir og miklar skýringar sagði hann að lokum: “Svo bið  ég þig Drottinn minn að blessa forsetann okkar, og blessaðu Drottinn minn ríkisstjórnina okkar, og blessaðu  alþingismennina okkar”,  þá þagnaði hann við, og sagði svo  “nei annars Drottinn, slepptu  árans framsóknarmönnunum”,  nú kom drjúg þögn, þá sagði Mangi stuttur í spuna:  “Habbðu ekki áhyggjur af því Drottinn, seiggðu þá bara að ég, hann Magnús á Vöglum hafi sagt það”.

Svona eru Skagfirðingar höbbðingjadjarfir.

Helför Palestínubúa sýnd í beinni - í boði ríkisstjórnar Ísrael

„Við erum að drepa dýr í mannsmynd“ sagði Gallant varnarmálaráðherra Ísraels. 

Fréttastjóri Vísis gerði athugasemd við ofanritaða setningu í grein eftir mig frá 23.10.´23. Fréttastjórinn benti á með réttu, að Gallant hafi verið að ræða um Hamas-liða ekki flóttafólk. Túlkun mín væri því röng. Fréttastjórinn taldi því, að greinin stæðist ekki reglur Vísis um skoðanagreinar. Hún yrði því ekki birt. Ég spyr nú, hvort eigin játning um rangtúlkun mína nægi til að greinin standist reglur Vísis, og hún fáist birt. 

Þegar ég rangtúlkaði ummæli Gallant ráðherra Ísraels, um loftárásirnar á flóttafólkið sem þeir höfðu sjálfir skipað að flýja til suðurhluta Gasa, þá ómaði í minni mínu „Heil Hitler, heil Hitler“. 

Þegar Nasistar skipulögðu helför Gyðinga, þóttust þeir vera „að útrýma dýrum í mannsmynd.“  Þegar ríkisstjórn Ísraels endurtekur hugmyndafræði Nasista og gerir loftárásir á troðfullar götur af  varnarlausum konum og börnum, sem eiga sér hvergi skjól, og gefur þá skýringu að hún sé að bjarga þjóð sinni frá Hamas-liðum „dýrum í mannsmynd“, þá verður venjulegt fólk orðvana. Stjórn Ísraels skipaði íbúum í Gasa-gettóinu að bjarga lífi sínu, og fara til suðurhluta gettósins. 

Sjónvarpsstöðvar um allan heim sýndu götur og torg og allar smugur troðfullar af innikróuðum konum og börnum, ásamt „dýrum í mannsmynd“ eins og Hamas heitir hjá harðlínu-Síonistum. Þau voru öll á flótta til suðurs samkvæmt fyrirmælum frá Ísraelska hernum.  Þegar búið var að knýja fólkið í þétta kös, kom flugher Ísraels og sprengdi í tætlur og drap saklaus börn og konur. „Dýrið“ reis í grimmd líkt og þegar Nasistarnir ofsóttu Gyðingana. 

Stigsmunur, eðlismunur?

Það er augljós stigsmunur á drápstækni Þýsku Nasistanna, og ríkisstjórnar Ísralels.  En er eðlismunur á miskunnarleysi harðlínu-Síonistanna í Ísrael, og Nasistastjórn Hitlers? Satanísk og óþörf dráp flughers Ísraels á innikróuðum og varnarlausum konum og börnum, sem hvergi áttu skjól, hafa nú þegar vakið heift og hatur, og refsiþörf gegn saklausri þjóð Gyðinga. Það Gyðingahatur verður arfur ríkisstjórnar harðlínu-Síonistanna til þjóðar sinnar. 

Gyðingar vilja lýðræði og réttarríki.

Við skulum ekki gleyma því, að Ísrael er eina alvöru lýðræðisríkið í Mið-Austurlöndum, og Gyðingar þrá og vilja búa við lýðræði í friði, frelsi, og öryggi eins og aðrar þjóðir. Við skulum líka muna það vel nú, að á nýliðnu sumri þustu tugir þúsunda Gyðinga, aftur og aftur út á götur og torg, að verja lýðræði og dómstóla, að verja réttarríkið, gegn aðför ríkisstjórnar harðlínu- Síonistanna, sem nú stjórna Ísrael. Þau mótmæli sýndu andúð almennings á stjórn harðlínu-Síonistanna. Stjórn þeirra var þá orðin ein á báti, og komin í þrot. Hún gat ekki sameinað þjóðina að baki sér. En þá gerðust óvæntir atburðir. 

Atburðir sem öllu breyttu.

Öllum að óvörum rigndi eldflaugum með þungum og öflugum sprengjum yfir íbúa Ísraels. Hvernig komust þúsundir eldflauga til Gasa fram hjá öflugustu landamæragæslu í heimi? Og það sem meira var. Af hverju steinsváfu þrautþjálfaðar gæslusveitir landamæra Ísraels og Gasa? Það tók þær þrjá tíma að vakna eftir að morðsveitir Hamas ruddust inn í landið og náðu að komast í nálæg þorp til að myrða saklaust fólk, konur og börn, og komast svo til baka með marga gísla. Þau hryllilegur glæpaverk urðu til þess að Netanjahú gat um sinn sameinað þjóðina að baki sér. Hamas-liðar greiddu því götuna að lokalausn hans. Að Ísrael verði eitt land ein þjóð. 

Sameinuðu þjóðirnar og Ísrael.

Meirihluti Ísraela hafa margsannað, að þeir vilja vera lýðræðis og réttarríki. Því á að leysa úr deilu þessara tveggja þjóða á vettvangi gagnkvæmnar virðingar og tillitsemi til ólíkra sjónarmiða. Sá vettvangur á að vera Sameinuðu þjóðirnar: Þegar Ísraelar sóttu um aðild að Sameinuðu þjóðunum árið 1949 lögðu þeir fram þau rök, „að niðurstaða í landamæradeilum þeirra við Palestínumenn ætti ekki að vera skilyrði fyrir fullri aðild þeirra að Sameinuðu þjóðunum.“ Þær deilur á að leysa við samnigaborð, með leiðsögn Sameinuðu þjóðanna. Sögðu þeir þá. Ísraelar færðu sjálfir fram þessi rök fyrir umsókn sinni. Þau rök eru enn jafn rétt og sönn, og þá. Með þessum rökum Ísraelsmanna sjálfra ættu Sameinuðu þjóðirnar, að taka Palestínu inn í þjóðabandalag sitt, og flytja þannig deilur þessara þjóða á öflugan og áhrifamikinn vettvang alþjóðasamfélags þjóðanna. Fyrsta skrefið yrði þá að vera vopnahlé. 

Næsta skrefið mætti vera, að Ísrael og önnur ríki taki Alþingi Íslendinga sér til fyrirmyndar, og viðurkenni Palestínu sem fullvalda og sjálfstætt ríki með sama rétti og önnur þjóðríki. 

Skrifað 23.okt. 2023. Birgir Dýrfjörð, rafvirki. 

Ritstjórn Vísir.is neitaði að birta ofanritaða grein.

Ég bið fólk að deila grein minni til þeirra, sem það álítur að hún eigi erindi við.